Ik ben 29 weken zwanger en sinds een paar dagen voel ik mij niet zo goed. Ik heb veel last van harde buiken, de baby’s lijken geen ruimte meer te hebben en ben al uitgeput bij iedere stap die ik zet.
In de avond lijkt het erger te worden dus voor de zekerheid bellen we toch het ziekenhuis. We moeten langs komen.

In het ziekenhuis blijk ik lichte weeën te hebben maar nog geen ontsluiting. Tot zover dus geen paniek! Voor de zekerheid krijg ik weeën remmers en long rijp prikken. Deze laatste werkt het meest optimaal als dit twee keer gegeven kan worden in 48 uur. Ik moet dus sowieso blijven.

Geen plek

Als de arts later terug komt verteld zij ons dat er op dit moment geen plek is in het ziekenhuis voor drie premature baby’s. Wanneer baby’s voor de 32 weken geboren worden moet dit in een ziekenhuis met een NICU (Neonatale Intensive Care Unit) afdeling. Er zijn maar een paar ziekenhuizen in Nederland die zo’n afdeling hebben. Op dit moment ligt de afdeling van ‘ons’ ziekenhuis vol. Er wordt gebeld met andere ziekenhuizen om te kijken of we daar terecht kunnen. Dit is iets waar we ons totaal niet op hebben voorbereid dus de schrik zit er goed in.

Amsterdam, Zwolle en Maastricht. Verschillende plaatsnamen horen we voorbij komen maar verder krijgen we weinig informatie. We worden beide erg onrustig hiervan.
Tot onze grote schrik blijken alle NICU afdelingen in Nederland vol te liggen. Er is geen plek. De artsen leggen uit dat als de bevalling nu doorzet, deze zal plaats vinden in Duitsland of België. Daarna wordt dan gekeken of er in Nederland plek is voor drie baby’s in één ziekenhuis, of dat ze verspreid worden door heel Nederland. De meest grote horrorscenario begint werkelijkheid te worden.

Waar mijn bloeddruk de hele zwangerschap voorbeeldig was, schiet deze nu omhoog en ook de tranen blijven maar komen. De opname zelf, eventuele naar een ander ziekenhuis, misschien zelfs in een ander land en de kindjes verspreid over Nederland? Welk monster bedenkt dit?!

Onzekerheid

In tussen zijn we een aantal uren verder en blijken de weeën remmers hun werk te doen. Daarop besluit de kinderarts dat ik in dit ziekenhuis mag blijven en er in tussen tijd gekeken kan worden naar een oplossing. Voor nu kunnen we weer even rustig ademhalen.
De artsen weten niet of het zinvol is om de weeën remmers te blijven geven maar nemen het zekere voor het onzekere. Omdat het allemaal zo onzeker is moet ik wel blijven tot de bevalling. Of deze nou morgen is, of over vijf weken. Ik moet blijven.

Twee lange weken volgen met een hoop onzekerheid, verdriet, pijn en frustratie. Artsen zijn het niet met elkaar eens. Kinderartsen en gynaecologen vechten hun meningsverschillen uit aan mijn bed. Wat een nachtmerrie is dit.
Gelukkig mag mijn man op de kamer blijven slapen en kunnen we elke ochtend samen ontbijten voor hij gaat werken. Ik probeer de dag zo goed mogelijk door te komen maar ben vooral ontzettend moe. Lopen mag ik nagenoeg niet en door de harde buiken heb ik hier ook weinig behoefte aan.

Iedere dag worden er controles gedaan en aangezien er drie baby’s bekeken moeten worden, duurt dit soms letterlijk uren. Veelal kunnen ze maar twee hartjes vinden omdat deze zo dicht bij elkaar liggen. Telkens weer horen we dezelfde hartjes. Het is voor mij telkens de vraag of alles nog wel goed gaat met ze en hoe weten ze dit zo zeker? Eén van de baby’s is inmiddels gestopt met groeien.

Genoeg is genoeg

Als ik 31 weken zwanger ben, ben ik er klaar mee. Nog steeds is niet duidelijk in welk ziekenhuis ik ga bevallen en of mijn kindjes samen kunnen blijven. Op dit moment is er nog steeds geen plek op de NICU. De afgelopen dagen zijn we wel goed voorbereid op de vroeggeboorte en de komst van drie prematuurtjes. Zo hebben we een rondleiding gehad op de NICU afdeling, op de O.K. waar de keizersnede zal plaats vinden en hebben we gesprekken gehad met kinderartsen over complicaties bij vroeggeboorte.

Mijn lichaam begint inmiddels op te raken. De baby’s hebben geen ruimte meer en alles doet zeer. Zelfs ademhalen lijkt soms moeite te kosten. Niet alleen fysiek zit ik er door heen maar vooral mentaal. Niemand kan mij vertellen hoe het met mijn baby’s gaat en die constante angst kan ik maar slecht verdragen. Ik slaap slecht en voel mij uitgeput.
Door alle zorgen die er zijn geef ik aan dat het genoeg is geweest. De baby’s moeten worden gehaald.

Datum plannen

Ook nu zijn de artsen het niet met elkaar eens. Waar de één begrip heeft, noemt de ander mij een slechter moeder. Tot op de dag van vandaag heb ik nog moeite met dit gesprek.
Omdat de kleine dames niet meer te monitoren zijn wordt akkoord gegeven voor het inplannen van de keizersnede. We besluiten nog één keer de long rijp prikken te doen en dan daarna de keizersnede in te plannen.
Twee gemene prikken en 48 uur verder staat dan eindelijk de keizersnede gepland. Vandaag zullen wij kennis gaan maken met onze mini’s. Hoe zullen ze het doen? Hebben ze veel ondersteuning nodig? Hoe zwaar zijn ze?
Het duurt lang voor we een arts zien en onze vrees wordt werkelijkheid. Er zijn die nacht vier zorgen kindjes binnen gekomen die de bedjes hard nodig hadden. We hadden de trauma helikopter al vaak gehoord afgelopen nacht. Hoewel ik heel goed weet dat deze spoed baby’s de bedjes hard nodig hadden, ben ik ontzettend boos. Mijn kindjes hebben deze bedden óók nodig en als we lang genoeg wachten worden mijn kindjes óók spoed. Wat er ook gebeurd, ik wil ze bij elkaar houden in welk ziekenhuis dan ook.

De volgende dag is er opnieuw geen plek. Ook krijgen we te horen dat de artsen in het weekend geen keizersnede doen, ook al zouden er drie bedjes vrij komen. Het is allemaal erg onvoorstelbaar geworden.
Ik vraag de gynaecoloog of een ander ziekenhuis wel bedjes vrij heeft. Hoewel mijn man hier enige twijfels over heeft wil ik het toch graag weten. De arts gaat direct rondbellen.
Al gauw komt ze enthousiast terug dat er in Zwolle drie bedjes klaar staan waar onze meiden welkom zijn. Ze zullen de keizersnede vandaag nog en anders morgen gaan uitvoeren.
Mijn man en ik kijken elkaar kort aan maar dan knikt hij. ‘Er moet een einde aan deze ellende komen.. We gaan naar Zwolle!’