We hebben amper de tijd gehad om onze spullen te pakken en de familie in te lichten, of de ambulance staat al klaar. Eindelijk gaat het gebeuren.
Mijn man rijdt met onze eigen auto achter ons aan. In en om de stad blijkt het erg druk te zijn dus de ambulance chauffeur besluit om de sirenes te gebruiken. Grijzend zegt hij dat ik toch een soort van spoedgeval ben.

Ambulance rit

Direct na onze beslissing om naar Zwolle te gaan viel er een enorme last van mijn schouders. Onze dochters zullen eindelijk geboren worden én ze kunnen bij elkaar blijven in één ziekenhuis. Hoe fijn!
Eindelijk is er een einde gekomen aan alle onzekerheid, twijfels en frustratie. Bij iedere bevalling probeer je je geestelijk voor te bereiden op de komst van je kindje en bij ons kostte dit al net iets meer energie. Niet alleen zullen we ‘opeens’ ouders zijn van drie mini mensjes, ook zullen ze erg klein zijn en nog niet volledig ontwikkeld. Van te voren heb je geen idee hoeveel hulp en ondersteuning ze nodig hebben. Hoe verder de zwangerschap gevorderd is, hoe meer overlevingskansen er zijn maar toch word  je ook geconfronteerd met eventueel het overlijden van je kindje.
Wanneer je één kindje krijgt zorgt dit al voor een hoop gemengde gevoelens dus laat staan bij de komst van drie!

‘’Wil je er ook even uit om je benen te strekken?’’ De ambulancebroeder haalt mij uit mijn gedachten. ‘’eruit?’’ vraag ik? Moeten we niet naar het ziekenhuis?
Hij moet lachen en zegt dat deze rit vast niet heel comfortabel is en even bewegen misschien prettig is. Hij heeft gelijk. De ambulance rabbelt en schud aan alle kanten en ik durf mij geen cm te bewegen. Ik heb oprecht medelijden met iedere zwangere die met daadwerkelijk weeën in een ambulance vervoert wordt.

Ik wil het liefst zo gauw mogelijk in Zwolle zijn, dus besluiten we om gewoon door te rijden. Enigszins opgelucht knikt hij. ‘’Ik had al niet echt behoefte aan een bevalling langs de snelweg’’.
Hij kijkt naar mijn infuus. Die weeën remmers heb je niet voor niks nog steeds!

Ik vind het een onwerkelijk idee dat het niet lang meer duurt voor ik mijn dochters ga ontmoeten. Ik probeer de tijd en de rust in de ambulance te gebruiken om alles snel op een rijtje te krijgen. De ambulancebroeder en ik kletsen nog wat en via het raam volg ik onze route. Voor ik het weet zijn we al in Zwolle. Mijn man volgt al snel.

Vandaag of morgen

Er worden direct allerlei controles gedaan en ein-de-lijk worden mijn gevoelens en woorden serieus genomen. Baby drie lijkt het niet meer naar haar zin te hebben en de artsen zijn ook niet tevreden met de controles. Op dit moment is de O.K. nog bezet maar ze willen de keizersnede liever vandaag nog dan morgen uitvoeren. Het is alleen nog afwachten of het vandaag nog mogelijk is.
Mijn man gaat in tussen wat eten beneden in het restaurant. Mijn moeder is met hem meegereden vanuit Groningen dus hij is niet alleen.
Goede vrienden van ons wonen nabij Zwolle en het toeval wil zo zijn dat mijn vriendin in het ziekenhuis werkt. Ze komt dan ook direct langs om mij gezelschap te houden.

Net als we besluiten dat ook zij even naar huis gaat, haar kinderen willen tenslotte ook wel wat eten, komt de verpleegkundige binnen. ‘’Waar is je man?’’ vraagt ze. De keizersnede gaat alsnog vandaag plaats vinden. Ik kijk naar de klok en zie dat het al half 6 is. Helemaal enthousiast en toch direct een tikkeltje nerveus vraag ik wanneer.
‘’Nu’’ antwoord ze grijnzend. ‘’Bel je man, we gaan naar de O.K.’’