Loading…

Even wandelen

Nog voor mijn zwangerschap zag ik het al helemaal zitten; lekker iedere dag met je kleintje wandelen. Overal heen kunnen en niet thuis opgesloten zitten.
Met een drieling is even een wandeling maken alleen niet iets wat je even doet.

Bouwwerk

Allereerst is onze kinderwagen met recht een groot bouwwerk te noemen waar je een apart rijbewijs voor nodig hebt. Daarnaast moeten er drie kindjes klaar gemaakt worden voor vertrek. Volle buikjes, schone luiers en een jasje aan.

Onze deuren zijn welgeteld 1 cm te smal waardoor we bij iedere wandeling de kinderwagen volledig in en uit elkaar moeten halen. Dat is echt een grote baal!
Het onderstel is het zwaarst en past precies zo en niet anders door de keukendeur naar de tuin. Hij is gelukkig simpel uit te klappen en daarna kan er een tweede onderstel op geklikt worden om er een tweeling wagen van te maken. Nog een extra stang maakt het een drielingwagen.

Daarna kunnen de kinderwagenbakken (of buggy’s of autostoelen) één voor één naar buiten worden getild en op het onderstel worden geklikt. Het is eigenlijk allemaal een simpel kliksysteem maar wel iets wat even tijd en energie kost. Iedere keer maak ik de bakken weer netjes op met een doek en dekentje, plaats ik de zonnekap erop en leg er een knuffeltje in. En dat keer drie.

Als de wagen dan eindelijk in elkaar staat en ik voor de zekerheid nog even check of het echt droog blijft, doe ik de meiden ieder een vestje aan. Gelukkig had ik de luiers al verschoond! Al een paar keer loop ik langs de koffiemachine die mij verleidelijk aan kijkt maar als ik wil voorkomen dat ik drie huilende baby’s heb kan ik beter opschieten.
Gauw leg ik ze ieder in een kinderwagen bak en geef de hond een koekje. Met grote ogen blijft hij bij het raam staan kijken. Sorry jongen, een andere keer mag je weer mee. De wagen is te groot, te zwaar en te lomp om ook nog een hond mee te nemen.

De stoep houdt op.

De kinderwagen is groot van zichzelf. Gelukkig past hij goed door onze tuindeur en zolang ik geen fietsers tegenkom in de brandgang passen we ook daar goed langs!
Door de wagen zelf, drie bakken en de kinderen hangt er een enorm gewicht op de kleine luchtbanden. De eerste paar keer was ik als de doods dat mijn kinderen zo de lucht in zouden vliegen bij iedere hobbel die we tegen kwamen. Gelukkig bleek dit gevoel vooral te passen bij een aap en beer op de weg.

Ik weet niet of het door de omvang van mijn kinderwagen komt of door de beroerd aangelegde stoepen maar ik heb inmiddels ontdekt dat het een ramp is om rustig ergens heen te wandelen.
Iedere steen die scheef ligt bezorgd mij een hartverzakking omdat het voelt alsof de kinderwagen kantelt. Mijn bovenarmen zijn inmiddels aardig getraind met het tegenhouden van de wagen.

Sinds deze wandelingen ben ik mij er van bewust dat stoepen ineens ophouden. Gewoon, zomaar ineens. Voorheen liep ik gewoon door zonder na te denken maar nu kan ik niet verder. Kan ik met moeite de wagen omgekeerd krijgen en loop ik het zelfde stuk weer terug. Ik heb echt een afritje nodig om van de stoep af te komen. Fietsen die midden op de stoep staan zag ik nooit staan maar zijn nu een groot obstakel geworden.

Net zoals slecht onderhouden tuinen waardoor de bloemen en takken ver over de stoep heen hangen. Ik weet dat mijn meisjes bloemen namen hebben maar om ze nou iedere keer door die bloemen zee heen te duwen..
Hoe dan ook. De stoep en mijn kinderwagen is geen goede combinatie.

Beperkte wandelmogelijkheden

Door de grote van de wagen en de slechte stoepen en wegen ben ik beperkt in mijn wandelmogelijkheden. Nog voor de dames thuis kwamen heb ik al meerdere plekjes bekeken om te zien waar ik wel of juist niet langs zou kunnen. Zo weet ik precies welke plekken ik moet vermijden en hoe ik toch een leuk rondje kan wandelen.
Tijdens het wandelen blijf ik echter alert en vooruit kijken. Bij ieder oversteek moment vraag ik mij af of dit gaat lukken. Kom ik er aan de andere kant wel weer op? Loopt het pad niet schots en scheef? Kan ik daar wel langs? Loopt de stoep wel door? Ben ik niet te breed met mijn wagen?

De baby’s liggen half in dromenland en genieten van het gewiebel. Ik vind het heerlijk om met ze buiten te zijn maar vind het elke keer weer een afweging of deze onderneming het waard is. Door alle voorbereidingen en het trage wandelen ben ik al drie kwartier verder en nog maar twee straten van huis. Gelukkig schijnt de zon!

Rustig vervolg ik mijn weg. Ik kies voor het oude vertrouwde om te voorkomen dat ik voor verrassingen kom te staan. Een beetje jaloers kijk ik naar de vrouw verderop. Ze duwt haar kinderwagen met gemak vooruit. Gewoon zomaar. Zonder nadenken. Zonder op te vallen.

Is het een echte drieling?

Ik zal niet ontkennen dat ik opval met een drielingwagen hoewel de meeste mensen eerst denken dat het om twee gaat, zijn ze al helemaal verbaast als ze nummer drie ook nog zien. Voorheen kwam ik mensen tegen en zei ‘’hallo’’ en liep door. Dat doorlopen is verleden tijd.
De meeste mensen zien mij van veraf al aankomen en blijven net zolang treuzelen tot ik voorbij kom zodat ze even een blik in de wagen kunnen werpen. Hoewel, het blijft eigenlijk nooit bij die blik.
Tientallen vragen zijn mij al gesteld en ik ben over de ene vraag nog meer verbaasd dan over de andere. Natuurlijk val ik op met mijn wagen en een drieling zie je ook niet iedere dag maar eigenlijk wil ik gewoon even een rondje wandelen. Even genieten en geen interviews geven.

Al van veraf hoor ik de vraag of dit een echte drieling is. Soms heb ik de neiging om te reageren dat het er eigenlijk vier zijn maar dat ik er ééntje ben kwijt geraakt onderweg. Netjes en vriendelijk antwoord ik echter dat het inderdaad een drieling is. Of ik het druk heb? Ja enorm. Of ik het leuk vind? Ja meestal wel maar ik heb geen keus.

Persoonlijke informatie.

Ik verbaas mij er telkens weer over waarom mensen persoonlijke informatie willen weten. Of ze te vroeg geboren zijn. Hoe zwaar ze zijn. Of ik borstvoeding geef. Of ik nog tijd heb om te kunnen stofzuigen. Of ik nog werk. Of het een keizersnede was en of het gepland was. Of we nog wel slapen en hoeveel flesjes ik op een dag geef. Echt.. Wordt dit ook gevraagd als je ‘maar’ 1 kindje hebt? Ik heb zo mijn twijfels.

Ik ga er vanuit dat mensen deze vragen stellen omdat ze gewoon niet zo goed weten wat ze moeten zeggen maar wel een gesprek aan willen gaan. Dit zeg ik dan ook maar tegen mijzelf als ik voor de zoveelste keer aangesproken wordt. Overigens heb ik liever dat mensen mij gericht aanspreken dan achter mijn rug om fluisteren. Meer dan eens hoor ik ‘’dat is zij met die drieling’’ of ‘’daar ben je mooi klaar mee’’ of ‘’ik had er één weg laten halen’’.

Hoewel dit erg kwetsend over komt wordt het wel steeds meer een gevalletje ene oor in, andere oor uit. Ik leer trouwens ook al snel om een hallo te glimlachen en gauw door te lopen. En ja, ik ben inderdaad wel eens gauw een andere straat ingelopen omdat ik verderop mensen al zag wijzen. Ik wil gewoon even wandelen met mijn dochters en niet gezien worden als attractie.

Trots

Ondanks alle moeite buiten met het lopen, de vragen, de starende blikken en het gefluister kom ik graag buiten. Even wat frisse lucht. Ik geniet er van om mijn dochters met grote ogen zien rond te kijken en vol trots kan ik elke 100meter vertellen dat het inderdaad een drieling is. Elke keer als we buiten zijn geweest ben ik blij dat ik toch ben gegaan en trots op hoe ik dit telkens weer voor elkaar krijg.

Buiten lopen met een drieling heeft mij geleerd dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is. De stoepen lopen niet oneindig door en de tuinen zijn niet allemaal perfect onderhouden. Fietsen staan niet allemaal netjes in de schuur en vuilnisbakken liggen links en rechts. Auto’s staan half op de stoepen geparkeerd en kinderen ruimen hun speelgoed niet op.

Met de kinderwagen is het onmogelijk om normaal te wandelen als iedereen alles maar een beetje laat liggen en niks opruimt. Nou worden mijn kinderen vanzelf groot waardoor ik de wagen niet meer nodig heb, maar mensen in een rolstoel hebben geen keus. Mensen met een rollator of in een scootmobiel willen ook graag naar buiten. Genieten van de frisse lucht. Ook zij willen graag normaal gebruik kunnen maken van diezelfde stoep.

Wees lief

Over niet al te lange tijd heb ik geen last meer van de volle stoepen maar alle mensen in een rolstoel, scootmobiel en met een rollator wel.
Denk dus een beetje om je medemens, wees lief en houd de stoepen leeg. Zo kan iedereen genieten.

One thought on “Even wandelen

Geef een antwoord