‘’Ben je er klaar voor?’’. De verpleegkundige kijkt mij lachend aan. We gaan naar de O.K. Deze blijkt echter helemaal aan de andere kant van het ziekenhuis te liggen dus we krijgen eerst nog een toeristische rondleiding door het ziekenhuis.
We hebben hierdoor nog heel even de tijd om ons voor te bereiden op wat komen gaat.

Eenmaal in de juiste ruimte komen er steeds meer mensen binnen. We wisten al dat er veel mensen bij de bevalling zouden zijn maar het lijken er steeds meer te worden.
Hoewel iedereen zich netjes voorstelt vergeet ik alle namen direct weer. Tussen alle drukte door zoek ik een paar belangrijke mensen. De anesthesist, de gynaecologen en uiteraard de kinderartsen. Al gauw zie ik ze en komen ze zich voorstellen. Twee van de drie kinderartsen zijn vanaf huis opgepiept en daar ben ik ze nog eeuwig dankbaar voor!
De anesthesist blijkt uit Groningen te komen en ook één van de gynaecologen heeft een link met Groningen. Stiekem toch leuk nu onze dochters in een vreemde stad geboren zullen worden.

Groot feest

Mijn man mag zich gaan omkleden terwijl ik word meegenomen voor de ruggenprik. Verdovingen werken bij mij altijd heel slecht dus ik ben als de doods om straks pijn te gaan voelen. Er wordt verteld dat ik alleen geduw en getrek kan voelen maar absoluut geen pijn mag hebben. Een kleine geruststelling.

Eenmaal in de O.K. blijkt maar weer hoeveel mensen er aanwezig zijn. Er lijkt geen plekje meer vrij te zijn. Voor iedere baby staat er een kinderarts klaar met drie verpleegkundigen. Er is een verpleegkundige die mijn man in de gaten houdt en één die op mij let. Verder zijn er nog een paar mensen die alle apparatuur blijven controleren. De anesthesist en een verpleegkundige. Twee gynaecologen en één in opleiding. Oja, en mijn man en ik zelf natuurlijk. Niet geheel onbelangrijk.
Het lijkt wel een groot feest!

Het zetten van de prik gaat niet geheel vlekkeloos en tot op de dag van vandaag heb ik hier helaas nog last van. Gelukkig deed het zetten van de prik geen pijn.
Al snel na het zetten voel ik mijn voeten niet meer en ook kan ik mijn rechterbeen niet meer bewegen. Het voelt zo eng dat ik geen poging tot bewegen meer durf te doen.

Als blijkt dat de verdoving ingewerkt is wordt mijn man er eindelijk bijgehaald. Ik schiet in de lach. ‘’je ziet er uit als een smurf’’, zeg ik grijnzend. Er worden wat standaard controles gedaan en iedereen gaat op zijn/haar plek staan. Het gaat beginnen.
We hebben er bewust voor gekozen om niet mee te kijken tijdens de keizersnede dus we kunnen niet zien wat er achter het doek gebeurd. We horen wat medische termen over en weer en net als de eerste snee gezet gaat worden begint iedereen te lachen. Ik blijk nog steeds aan de weeën remmers te liggen. In alle hectiek had niemand door dat dat infuus nog steeds vrolijk door druppelde. Mijn beste vriend heb ik echter niet meer nodig!

Snel

Gespannen wacht ik op het getrek en geduw. Alle overige gevoelens en emoties heb ik volledig uitgeschakeld. Om mijzelf af te leiden wil ik mijn man net vertellen over de ruggenprik als we baby gehuil horen. Heel even zijn we in de war. Is dat onze baby?
We horen direct dat baby 1 geboren is en mee gaat met de kinderarts. We beseffen amper dat Jasmijn geboren is, als we Fleur horen huilen. Ook zij gaat direct mee.
Een paar seconden later wordt Daphne boven het doek gehouden. Binnen 1.5 minuut zijn we ouders geworden van drie prachtige dochters.

Het voelt allemaal zo onwerkelijk. Ik wacht namelijk nog steeds op dat getrek en geduw maar ik heb echt helemaal niks gevoeld. De meisjes zijn al geboren en het is alsof alles langs mij heen is gegaan. Het is allemaal zo ongelofelijk snel gegaan dat ik het niet zo gauw kan volgen.
Omdat alles goed gaat mag mijn man met de kinderartsen mee en bij de controles aanwezig zijn.
Door teveel bloed verlies daalt mijn bloeddruk waarvoor ik zuurstof krijg. Het geeft niet. Ik heb echt even een moment nodig om te begrijpen wat er zojuist allemaal is gebeurd. Waarom voel ik geen geduw bij mijn buik?

Nieuw avontuur

We krijgen direct allerlei felicitaties te horen en iedereen vraagt naar de namen. De lach op mijn gezicht wordt steeds groter. Ze zijn echt al geboren!
De baby’s doen het goed en ademen ook zelfstandig. Ze hebben alleen wat ondersteuning nodig met zuurstof. De gewichten zijn fantastisch en ook Daphne is veel zwaarder dan geschat. Zó fijn!
Op weg naar de NICU worden ze dwars door de O.K. gereden zodat ik ze ook even kan zien. Ik ben hier het personeel/ziekenhuis zo enorm dankbaar voor dat dit mogelijk was!

Als mijn operatie volledig afgerond is worden mijn man en ik naar de uitslaap kamer gebracht waar we de familie op de hoogte brengen van de geboorte van onze dochters.

Na een zwangerschap van 31+5 beginnen wij vanaf vandaag aan een fantastisch nieuw avontuur.