Loading…

De R zit in de maand

Iedere ouder zal het direct met mij eens zijn dat een ziek kind gewoon niet leuk is. Of ze nou simpel verkouden zijn, een oorontsteking hebben of koortsig zijn. Ziek zijn is echt niet fijn!

Onze dames zijn voor de 32 weken geboren en daarom hadden zij ‘recht’ op een vaccinatie tegen het RS virus. Deze vaccinatie kan het virus niet voorkomen maar zorgt er voor dat dit milder verloopt. Dit wordt alleen het eerste jaar gegeven tenzij er medische problemen zijn. Dan wordt het vaak ook het tweede jaar nog gegeven. Onze dames zijn (gelukkig!) hartstikke gezond dus wij hebben deze vaccinaties alleen vorig jaar maandelijks gehad. Bij Jasmijn kunnen we met zekerheid zeggen dat door deze vaccinatie we één of meerdere ziekenhuisopnames hebben kunnen voorkomen. We waren hier dus erg blij mee. Dit jaar moeten we het zonder doen. Best spannend!

De R zit in de maand

Toen de R in de maand kwam begonnen hier in huis de eerste niesbuien al. Lange groene snottebellen bleven maar komen. Wij maakten stiekem al de grap dat ze lekbakjes nodig hebben maar dit bleek eerder realistisch dan een grap te zijn. Zo af en toe had er één ineens koorts en het hoesten viel ook niet meer te negeren. In de ochtend zaten zes oogjes dicht geplakt en schoonmaakdoekjes en zeep gingen er snel doorheen. Knuffels gingen al gauw wat eerder in de was en de bedden nog vaker verschoond. Toch kon ik niet voorkomen dat ze steeds zieker werden en toen ik voor de zoveelste keer een kind met 40graden koorts had, belde ik toch de huisarts. Daphne bleek ‘gewoon’ griep te hebben. Jasmijn een bovenste luchtweginfectie en Fleur een oorontsteking. Jasmijn en Daphne moesten zelf opknappen en voor Fleur kreeg ik oordruppels. Gelukkig leek het allemaal mee te vallen maar drie zieke kindjes is echt aanpoten. Allemaal willen ze je aandacht, op schoot, knuffelen of gewoon bij je zin. Hangen en slapen. Bij alle drie houd je bovendien goed in de gaten of ze voldoende drinken, of de koorts stabiel blijft en of ze niet zieker worden.

Naar de dokter

Op donderdag kwam de huisarts en ik verlangde enorm naar het weekend. Even de zorg samen dragen en delen. Je kind ziek zien is helemaal niet leuk en ook hartstikke uitputtend. Ik was die dag zelf ook niet fit en hartstikke moe. Ik wilde op tijd naar bed. Ik had dat idee echter nog niet uitgesproken of Fleur wordt krijsend wakker. Verschrikt halen we haar van bed. Ze is boos en ontroostbaar. Twee uur lang proberen we van alles, halen we allerlei tovertrucs tevoorschijn maar niks helpt. Uiteindelijk huil ik net zo hard als Fleur zelf. Wat is er met je aan de hand mijn kleintje?

We besluiten de huisartsenpost te bellen en we kunnen direct langs komen. Gauw bellen we oma die samen met mijn broer onze kant op komt zodat wij samen met Fleur naar de dokter kunnen.

Het blijkt al snel dat ze naast een oorontsteking ook een fikse keelontsteking en een bovenste luchtweginfectie heeft. Ze is in korte tijd een stuk zieker geworden dan die middag toen onze eigen huisarts er was. Door de plotselinge extra pijn en ongemak werkt paracetamol niet voldoende en raakte ze daarom volledig overstuur. Arm kind.
Gelukkig krijgen we direct antibiotica mee en valt ze thuis direct in slaap. Eindelijk kunnen wij ook op bed. Ik zie dat de wekker al over 6 uurtjes gaat. Dat wordt een kort nachtje. Is het al weekend?

Dood vogeltje

Fleur lijkt direct op te knappen van de antibiotica en ze is stukken vrolijker! De nachtflessen die er ineens zijn vergeten we voor het gemak even.
Het weekend houden we extra rustig en vooral omdat Jasmijn en Daphne vrijdag opnieuw met hoge koorts thuis gekomen zijn van de opvang. Zondag lijkt Fleur weer helemaal opgeknapt maar Daphne is echt niet fit en Jasmijn heeft zichtbaar moeite met ademen. Maandagochtend ben ik de eerste die de dokter weer belt!

Zondagavond heeft Jasmijn het zo benauwd dat ik met haar in de woonkamer ga liggen. Als een dood vogeltje ligt ze bij mij en ik krijg een naar onderbuikgevoel. Als ze plotseling hoge koorts krijgt roep ik mijn man uit bed en bel de huisartsenpost. Alweer.
Mijn broer blijkt nog wakker en ik vraag hem voor de zekerheid wakker te blijven. Al gauw word ik door een dokter teruggebeld dat we langs kunnen komen en er een kinderarts naar Jasmijn zal komen kijken. Direct schiet een ziekenhuisopname door mijn hoofd.

In het ziekenhuis krijgt ze een paar onderzoekjes en wordt er een miljoen keer naar haar longen geluisterd. Deze blijken echter hartstikke schoon en ook haar zuurstofgehalte is 97% – 100%. De kinderarts kan niet verklaren waarom ze dan zo benauwd is en voor de zekerheid wordt ze opgenomen.

Ik blijf bij Jasmijn en mijn man gaat naar huis waar mijn moeder en broer al in slaap zijn gevallen. Geluk bij een ongeluk zou mijn schoonmoeder die volgende dag al komen helpen dus zo is de oppas voor de andere twee dames direct geregeld. Zo kan mijn moeder thuis bijslapen en mijn man ook in het ziekenhuis zijn. Na uren aan de monitor laat Jasmijn niks geks zien en lijkt ze ook echt iets opgeknapt. De artsen kunnen nog steeds geen oorzaak vinden en sturen ons naar huis met een simpele virusinfectie of peuterastma. Ze mag thuis verder uitzieken. Heerlijk om de kleine dame weer mee te nemen maar ik houd dat nare gevoel. Als alles goed is, waarom oogt ze dan zo ziek en uitgeput?

Opnieuw ziek

Dinsdag is ze vooral heel moe en af en toe even vrolijk. Ik houd haar goed in de gaten en maak voor de zekerheid een controleafspraak voor woensdag bij onze eigen huisarts. Die nacht wordt ze echter weer zieker en eenmaal bij de huisarts heb ik weer dat sneue vogeltje op schoot. We worden direct doorgestuurd naar de spoedeisende hulp voor het maken van longfoto’s. De kinderartsen staan ons met een heel clubje al op te wachten.

Jasmijn ligt lijkbleek en happend naar adem bij mij op schoot. Ze krijgt een infuus voor vocht. Een zuurstof brilletje om het haar wat makkelijker te maken en haar knuffel is haar grootste troost. Er wordt bloed afgenomen en we mogen longfoto’s maken. Het is veel wachten tussendoor en gelukkig slaapt Jasmijn af en toe even.

Na twee uur komen de artsen weer en Jasmijn blijkt een dubbele longontsteking te hebben. Haar longen klinken schoon, haar zuurstof is goed maar in het bloed is wel degelijk een afwijking te zien in de ontsteking waardes én op de foto is bij beide longen te zien dat er een ontsteking zit. Ze wordt opnieuw opgenomen en de antibiotica wordt direct gestart. Gelukkig wordt ze nu wel écht geholpen.

Feest!

Opnieuw blijf ik bij Jasmijn en gaat mijn man naar huis om voor de andere twee te zorgen.
Al gauw knapt Jasmijn op van de antibiotica en wil ze zelfs weer wat drinken en een broodje eten. Ze valt savonds al vroeg in slaap en om 9 uur ga ik ook liggen. Ik heb al een week bijna niet geslapen. Ik was alleen even vergeten dat je in een ziekenhuis niet slaapt met al die piepjes, geluiden en alarmbellen. Blijk ik ook nog een dochter te hebben die midden in de nacht besluit op te knappen en er een echt feest van te maken. Hoera.. Mama slaapt bij mij op de kamer! Wat een feest!

Ik ben opgelucht haar zo te zien. Ze kletst, kruipt in bed, eet met smaak haar liga koek en probeert over de reling van het bed te klimmen. Ons meisje is weer terug!
De volgende dag laat ze zien dat ze zelf weer voldoende vocht binnen krijgt en haar infuus mag er uit. Haar zuurstof is in de nacht al afgebouwd en ze is niet meer zo benauwd geweest. Als ze ook haar antibiotica zelf in kan nemen in plaats van via het infuus krijgen we het goede nieuws dat ze mee naar huis mag. Haar kuur loopt nog een paar dagen door maar deze kunnen wij zelf thuis geven en het is nu een kwestie van aansterken. Van een longontsteking kan ze nog een tijdje moe en koortsig zijn en ook het hoesten zal niet direct over zijn.

Is het al lente?

Eenmaal thuis zijn we blij weer compleet te zijn. Wat is het ongelofelijk zwaar om drie zieke kindjes te hebben en dan ook nog niet samen de zorg te kunnen delen. Ik zou het haast onmenselijk noemen om drie zieke kindjes te hebben. We hebben hiervan geleerd dat je hier alleen doorheen komt door je verstand op nul te zetten. Doorgaan met ademen en vooral hard hopen dat dit gauw voorbij is.

Alle drie zijn ze inmiddels goed opgeknapt, weer vrolijk en gaat het slapen ook weer enigszins wat beter. Fleur heeft tussendoor nog een beginnende longontsteking gehad maar kreeg direct antibiotica voorgeschreven om nog een opname te voorkomen. Gelukkig sloeg deze direct aan.

We hopen onze portie voor deze winter nu te hebben gehad want alle ellende kwam in één keer. Ik houd echter mijn hart vast want de oplettende lezer heeft al gezien dat er nóg 5(!) maanden met een R aankomen..

Is het al lente?!

Geef een antwoord