Loading…

Welkom thuis

Na een maand in Zwolle is daar eindelijk het verlossende telefoontje; er zijn drie plekjes vrij in Groningen! Jippie! Het is niet het ziekenhuis van onze voorkeur maar hey, thuis is thuis.

Binnen een uur is alles geregeld en wordt Jasmijn als eerste met de ambulance naar Groningen gebracht. Omdat ze nog aan de monitor liggen worden ze in een speciale transport couveuse vervoerd. Deze couveuses staan met allerlei toeters en bellen op een brancard en daarvan past er maar één in de ambulance. Per rit kan er dus maar één kind mee. Het is dik anderhalf uur rijden enkele reis, dus het wordt spannend als ze alle drie vandaag over kunnen.

Door deze snelle en toch vrij onverwachte wending heerst er enige chaos op de afdeling. Spullen worden ingepakt, artsen komen langs voor een kort eind gesprek, ontslag papieren worden geprint en verzameld en de monitor wordt overgedragen aan het ambulance personeel.

Kraamtranen

Mijn man is vandaag in Groningen en zou aan het einde van de middag richting Zwolle komen. Op dit moment regel ik dus alles alleen. Dolblij bel ik mijn man, familie en vrienden op dat we naar huis gaan!
In de eerste paar dagen na de bevalling werd ik telkens gewezen op mogelijke kraamtranen door een verpleegkundige die ons veel en goed heeft bijgestaan. Ik zie haar op de gang lopen en vertel ook een haar enthousiast dat we eindelijk terug naar Groningen kunnen. Ze is blij voor ons en vraagt al lachend nogmaals naar de kraamtranen. Tot haar verbazing kan ik vertellen dat ik deze niet heb gehad.

Met gemengde gevoelens pak ik de spullen van onze dochters in. Zeven weken ben ik nu van huis en ik kijk er enorm naar uit om weer thuis te zijn. Slapen in ons eigen bed, onze eigen spullen en vooral onze hond! Wat heb dat ik dat pluizebeest gemist! Het lijkt raar nu de namen van onze dochters ineens niet meer op het bord staan. Ik ben blij hoe het hier gegaan is. We zijn goed en warm ontvangen en op de afdeling voelde ik mij al helemaal thuis.

Als Jasmijn vertrokken is, loop ik gauw naar het Ronald McDonald huis. Ik geef aan dat wij diezelfde avond nog hopen te vertrekken en iedereen is blij voor ons. Elke dag kreeg ik vragende blikken van de vrijwilligers. Niemand durfde meer te vragen of we al terug konden. Elke dag schudde ik weer treurig nee maar nu kwam ik bijna rennend binnen! Iedere tas die ik tegen kwam heb ik volgepropt met onze spullen maar ik was te onrustig en enthousiast om in te pakken. Terug naar het ziekenhuis leek de beste optie.

De ambulance was inmiddels terug uit Groningen om de tweede baby op te halen. De rit was goed gegaan en zij konden mij vertellen dat we in Groningen (Scheemda) een eigen kamer kregen voor onze meisjes. Dat klinkt heel fijn!
Ze geven aan dat ze een tweede ambulance uit een ander ziekenhuis hebben geregeld zodat Fleur en Daphne tegelijk naar Groningen kunnen. Zo gaat het allemaal wat sneller. De afdeling staat vol met allerlei apparatuur, ambulance personeel, verpleegkundigen en artsen. Nu er twee kindjes tegelijk weggaan en er al één ver bij mij vandaan is komen ineens de tranen. Door al het aanwezige medische personeel, de ambulance en couveuses voelt het als 10 stappen terug en dat terwijl het eigenlijk een kilometer vooruit is. Zouden het dan alsnog de kraamtranen zijn?
Gelukkig helpt de verpleging mij daar waar mogelijk is en komen vrienden van ons langs om verder te helpen. Mijn man is ook onderweg.

Fantastische hulp

Onze vrienden helpen ons om de rest van onze spullen in te pakken en met het schoonmaken van de kamer. Samen eten we nog even een patatje als een soort afsluiting. De afgelopen maand hebben we elkaar veel gezien en dat zal de komende tijd toch ineens een stuk minder zijn.
De afgelopen maand hebben zij fantastisch voor ons gezorgd en ons geholpen door elke dag te koken en dit ook nog langs te brengen. Iedere dag stond onze koelkast vol vers bereide maaltijden en heerlijke toetjes. Zelfs zelfgemaakte pizza is voorbij gekomen.

De afgelopen weken hebben wij op de automatische piloot geleefd in een wereld van chaos, piepjes, snoeren, tranen en vreugdedansjes. Het is onbeschrijfelijk fantastisch als er dan op deze manier zo aan je gedacht wordt. We hoefden geen boodschappen te doen of überhaupt te bedenken wat we wilden eten. Het was er gewoon. Elke dag weer. Daarvoor onze eeuwige dank!!!

Na het eten en het volproppen van onze auto is het ook voor ons het moment om Zwolle gedag te zeggen. Het zal wel even wennen zijn. In Zwolle waren we op vijf minuten loopafstand van het ziekenhuis en de komende weken zal het een dik halfuur met de auto zijn.

Het is heerlijk om thuis te komen. De tuin en ons huis zijn versierd met ballonnen en slingers. Overal waar je kijkt is het roze en ons bed.. Die heb ik gemist!
Beetje bij beetje bereiden wij ons voor op de thuiskomst van onze mini’s. Mijn man heeft vakantie waardoor we nu elke dag samen naar het ziekenhuis kunnen. Eindelijk hoef ik niet alles meer alleen te doen. Ook is het heerlijk om weer met de hond te wandelen en hem elke dag plat te knuffelen.

Groeien en bloeien

Volgens de artsen is het een kwestie van groeien en bloeien. Groeien doen ze alle drie super goed, maar Jasmijn en Fleur hebben wat moeite met het bloeien. We verblijven daarom langer dan verwacht in het ziekenhuis. Daphne is al gauw sterk genoeg om mee naar huis te kunnen maar met nog twee baby’s in het ziekenhuis is dit bijna onmogelijk. Zij blijft daarom nog gezellig bij haar zusjes.
Op de eigenlijk uitgerekende dag gaan we samen uiteten. Bijzonder dat ze eigenlijk nu pas geboren hadden moeten worden maar wij nu al acht weken van hen kunnen genieten. Acht weken deze liefde voelen en ontvangen.

Na acht weken krijgen we dan ook eindelijk het bericht waar we al zo lang op wachten. Ze mogen alle drie mee naar huis!
Na acht lange weken, 59 chaotische dagen en 1416 bijzondere uren mogen wij onze dochters met trots ophalen en meenemen.

Welkom thuis kleine dames!

One thought on “Welkom thuis

  1. Simone en Mark ontzettend lief hoe jullie over ons schrijven we hadden het zo weer gedaan voor jullie dikke knuffel

Geef een antwoord